เรื่อง: นภาพร ไตรวิทย์วารีกุล

Hi-Light :

• หลายครั้งที่เราคิดว่าสิ่งที่มีจะอยู่กับเราแบบนี้ไปอีกนานแสนนาน ไม่ว่าจะเป็นใคร รักมากแค่ไหน เราต่างมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเวลาเดียว สุดแท้แต่จะหมดอายุรักหรือหมดอายุขัย

วันหนึ่งมีโอกาสเข้าไปอ่านไอจีของพี่แดง ธัญญา โสภณ แล้วน้ำตาซึม พี่แดงโพสต์ไว้ว่า

หลานถามย่าว่า "คุณย่าคะ คุณปู่มีข้อเสียอะไรบ้าง"

ย่าตอบว่า "มีเยอะแยะนับไม่ถ้วนเหมือนดาวบนท้องฟ้า"

หลานถามอีกว่า "แล้วคุณปู่มีข้อดีบ้างไหมคะ"

ย่าตอบว่า "มีน้อยเหมือนจำนวนดวงอาทิตย์"

หลานถามต่อไปว่า "แล้วทำไมคุณปู่คุณย่าถึงได้อยู่กันมายาวนานถึงทุกวันนี้ได้คะ"

ย่ายิ้ม แล้วตอบว่า "เพราะว่าเมื่อเวลาดวงอาทิตย์ขึ้นย่าก็ไม่เห็นดวงดาวเลยซักดวง”

ไม่มีคำว่า  “รัก”  อยู่ในนั้นเลย  แต่อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าพี่แดงรักพี่อ๊อฟมากมายแค่ไหน คนรักกัน ไม่ได้หวานใส่กันทุกวัน เรารักกันในข้อดี  และบางทีก็ต้องให้อภัยในข้อเสีย เราต่างไม่สมบูรณ์แบบ แต่เมื่อเจอคนที่เรารัก เรามักอยากทำให้ตัวเองดีขึ้นๆ เพื่อจะยืนข้างๆ เขาได้อย่างภาคภูมิใจในตัวอง รักและยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่รักเขาแล้วบังคับให้เขา “เป็น”อย่างที่เราอยาก “เห็น”

ความรักเปลี่ยนใครไม่ได้ค่ะ แต่หากเขาจะเปลี่ยน เขาคงเปลี่ยนเพราะตัวเขาเองอยากเปลี่ยน โดยมีคนที่เขารักเป็นแรงบันดาลใจ เลยไม่ค่อยสนับสนุนให้ใครตั้งหน้าตั้งตาใช้ความรักเพื่อเปลี่ยนคน รู้ว่าทั้งหมดอาจจะมาจากความหวังดี แต่ถ้าจะเลือกใครทั้งที ต้องเลือกที่เขาเป็นตัวเขา อย่าหวังว่าเขาต้องเปลี่ยนเพื่อเรา ความคาดหวังจะยิ่งกดดันให้เขาทุกข์ เราเองก็ไม่มีความสุขเช่นกัน

จะเรื่องงานหรือความรัก ในที่สุดเมื่อเปลี่ยนเขาไม่ได้ก็ต้องปรับที่เรา ไม่มีใครได้ดั่งใจเราไปทุกอย่าง แม้กระทั่งตัวเราเองในบางวัน เพราะฉะนั้น อย่าหวังจะเป็นศูนย์กลางจักรวาลที่ต้องมีดาวบริวารโคจรรอบๆ ตัวเรา เขาน่ารักในมุมของเขา แม้ไม่ถูกใจเราไปเสียทุกเรื่องก็ตาม

ที่คิดจะเขียนเรื่องนี้ เพราะมีข้อความจากพี่คนหนึ่ง ส่งเข้ามาคุยกันค่ะ

“มีเรื่องอยากเล่าให้ฟังค่ะ ตัวเองจะเกษียณปลายปีนี้ สามีเกษียณออกมาก่อน 7 ปี ช่วงหลังๆ สามีอยู่บ้าน เพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงใน 5 ปีหลัง แต่ตัวเองยังแข็งแรงเลยทำงานต่อ

เวลาออกจากบ้านทุกเช้า สามีมักถามว่า “คืนนี้กลับดึกไหม” เราจะหันไปมอง ตอบบ้าง ขี้เกียจตอบบ้าง แล้วออกจากบ้านไป พอกลับบ้านประมาณ 2 ทุ่ม สามีก็จะถามว่า “ทำไมกลับช้าจังคิดถึง” เราก็จะโมโห รำคาญอยู่บ่อย ๆ เพราะได้ยินประโยคนี้ซ้ำๆ ทุกวัน

ตอนนี้ สามีเสียชีวิตแล้ว เมื่อเมษายนที่ผ่านมา คิดถึงสองประโยคนี้ทีไร ร้องไห้ทุกที ควรจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีคะ”

ไม่มีอะไรให้สมน้ำหน้าค่ะ อยู่ใกล้ๆ จะกอดแน่นๆ เป็นกำลังใจ หลายครั้งที่เราคิดว่าสิ่งที่มีจะอยู่กับเราแบบนี้ไปอีกนานแสนนาน ไม่ว่าจะเป็นใคร รักมากแค่ไหน เราต่างมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเวลาเดียว สุดแท้แต่จะหมดอายุรักหรือหมดอายุขัย บางคนยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งไม่มีค่า เพียงเพราะว่าเราเคยชิน ตอนอยู่เลยไม่ค่อยดูแล จะมารู้สึกแย่ตอนเขาจากไป เรามักจะเห็นคุณค่าของเวลา  ตอนหมดเวลา เป็นบทเรียนซ้ำๆ ที่ต้องเตือนกันเสมอค่ะ

เวลาของคนรอจะเดินช้ากว่าเวลาของคนทำงานเสมอ คนที่รอฟังเสียงเราทั้งวันอาจไม่ค่อยสำคัญในวันที่เรายังเห็นหน้ากันอยู่ ถ้ารู้ว่าเวลาของเราจะหมดลงวันไหนคงทำให้เราใส่ใจเขามากกว่านี้ แต่เมื่อไม่มีวันหมดอายุแจ้งล่วงหน้าเราต้องเห็นค่าของการมีกันอยู่ในทุกวัน จับมือกันและกันให้แน่นที่สุด เพราะไม่รู้ว่าเราจะหยุดจับมือกันเมื่อไร กอดกันทุกครั้งให้เหมือนว่าเราจะได้กอดกันเป็นครั้งสุดท้าย  ในวันที่เราต้องจากกันไป อย่างน้อยจะไม่มีอะไรคาใจ เพราะได้ใช้ทุกเวลาที่มีดูแลกันอย่างดีที่สุดแล้ว

ลองหายใจลึกๆ  หายใจยาวๆ  ถ้าลมหายใจยังอยู่กับเรา เอาช่วงเวลานี้ ไปดูแลคนที่เรารักอย่างดี

แล้วคำว่า “ถ้ารู้อย่างนี้” จะไม่เกิดกับเราค่ะ